celikci
New member
Ölümün artık bir kişinin halka açık hikayesine bir son vermediği zamanlarda, birkaç gün önce Villa Crespo'da hayatını almadan önce kocasını ve iki çocuğunu öldüren Laura legaizamón davası, bizimle yüzleşir Yeni Bir İkilem: Özellikle ayrılışları şiddet için boyandığında, ölenlerin sosyal ağlarına ne olur?
Trajediden sonraki günlerde, Leguizamón'un fotoğrafları ve yayınları profillerinde görünür kaldı. Bazı medya bile onların Son aile resimlerisuçtan kısa bir süre önce yüklendi ve davadan bu fotoğraflardaki iddia edilen ipuçlarından sonuç çıkarmaya çalıştı.
Parmak izinin mevcudiyeti sadece figürünün halkın yeniden inşasına izin vermekle kalmadı, aynı zamanda bizi bir paradoks önünde bıraktı: Artık olmayan birini “ziyaret etme” olasılığıölümü sessizlikten değil maruziyeti getiren.
İtalyan filozof Davide Sisto'nun kitabında açıkladığı gibi Dijital Posteritelersosyal profiller sahipleriyle ölmez. Çoğu durumda öneri algoritmaları ile verilen aktif kalıcılığı, ancak bazen onu kullanan akrabalar için Haraç içeriği yüklemeye devam edinağları, bellek ve samimiyetin öngörülemeyen formlarla iç içe geçtiği yeni bir tür mezarlık türü yapar.
Bu uygulamaların sonuçları çoktur. Birincisi, Bu dijital izlerle rastgele karşılaşma (Bir arama yoluyla, bir bildirim veya söz ile) İşlemin zor duygusal sonuçları olabilir.
Ağlar, bellek ve samimiyetin öngörülemeyen yollarla iç içe geçtiği yeni mezarlıklar haline gelir.
Farklı genellikle ölümden sakladığımız fiziksel nesnelerdijital içermez: devam eder, dolaşır, ürer.
Ve daha da fazlası: müdahale edilebilir. Birisi bugün Leguizamón'un eski bir fotoğrafını, sanki hiçbir şey olmamış gibi yorumlarsa ne olur? Veya evet Görüntüleriniz hipotezleri beslemek için kullanılıreylemlerinizi haklı çıkarmak veya kınamak?
İkincisi, hikaye sorusu ortaya çıkıyor. Sosyal ağlar bir tür “yoklukta varlık” yaratır, ölen kişinin bıraktığı mesaj kümesi olduğu yer.
Ancak bu mesajlar (fotoğraflar, videolar, yayınlar) tarafsız değildir: duygular, yorumlar ve Villa Crespo'nun komşusu gibi durumlarda, Potansiyel morbid yeniden yorumlamalar. Örneğin, Instagram'ınızı premonitory suç işaretleri aramak meşru mu?
Son olarak, kamusal hafıza sorunu var. Bazı dijital forumlarda, legaizamón gibi rakamlar Koyu Çevrimiçi Nesneler.
Başarılı podcast'lerin ve kanalların mantığı YouTube Suçlarla ilgili bu yorum, televizyon dizileriymiş gibi, birçok kullanıcı için cinayet ve intiharın temsil etmediğini gösteriyor Bir insan hayatının sonuama tüketilecek bir anlatının başlangıcı.
Basit cevaplar yok. Bazıları için bir profili açık tutmak bir tür keder olabilir, Bir bağ tutmanın bir yolu. Diğerleri için, günlük işkence, kaçınılması imkansız bir hatırlatma.
Bu son trajedi gibi durumlarda, ayrıca profil savaş alanı olabilir: Empati ve kınama arasındaölülere saygı ile anlaşılmaz olanı anlama ihtiyacı arasında.
Trajediden sonraki günlerde, Leguizamón'un fotoğrafları ve yayınları profillerinde görünür kaldı. Bazı medya bile onların Son aile resimlerisuçtan kısa bir süre önce yüklendi ve davadan bu fotoğraflardaki iddia edilen ipuçlarından sonuç çıkarmaya çalıştı.
Parmak izinin mevcudiyeti sadece figürünün halkın yeniden inşasına izin vermekle kalmadı, aynı zamanda bizi bir paradoks önünde bıraktı: Artık olmayan birini “ziyaret etme” olasılığıölümü sessizlikten değil maruziyeti getiren.
İtalyan filozof Davide Sisto'nun kitabında açıkladığı gibi Dijital Posteritelersosyal profiller sahipleriyle ölmez. Çoğu durumda öneri algoritmaları ile verilen aktif kalıcılığı, ancak bazen onu kullanan akrabalar için Haraç içeriği yüklemeye devam edinağları, bellek ve samimiyetin öngörülemeyen formlarla iç içe geçtiği yeni bir tür mezarlık türü yapar.
Bu uygulamaların sonuçları çoktur. Birincisi, Bu dijital izlerle rastgele karşılaşma (Bir arama yoluyla, bir bildirim veya söz ile) İşlemin zor duygusal sonuçları olabilir.
Ağlar, bellek ve samimiyetin öngörülemeyen yollarla iç içe geçtiği yeni mezarlıklar haline gelir.
Farklı genellikle ölümden sakladığımız fiziksel nesnelerdijital içermez: devam eder, dolaşır, ürer.
Ve daha da fazlası: müdahale edilebilir. Birisi bugün Leguizamón'un eski bir fotoğrafını, sanki hiçbir şey olmamış gibi yorumlarsa ne olur? Veya evet Görüntüleriniz hipotezleri beslemek için kullanılıreylemlerinizi haklı çıkarmak veya kınamak?
İkincisi, hikaye sorusu ortaya çıkıyor. Sosyal ağlar bir tür “yoklukta varlık” yaratır, ölen kişinin bıraktığı mesaj kümesi olduğu yer.
Ancak bu mesajlar (fotoğraflar, videolar, yayınlar) tarafsız değildir: duygular, yorumlar ve Villa Crespo'nun komşusu gibi durumlarda, Potansiyel morbid yeniden yorumlamalar. Örneğin, Instagram'ınızı premonitory suç işaretleri aramak meşru mu?
Son olarak, kamusal hafıza sorunu var. Bazı dijital forumlarda, legaizamón gibi rakamlar Koyu Çevrimiçi Nesneler.
Başarılı podcast'lerin ve kanalların mantığı YouTube Suçlarla ilgili bu yorum, televizyon dizileriymiş gibi, birçok kullanıcı için cinayet ve intiharın temsil etmediğini gösteriyor Bir insan hayatının sonuama tüketilecek bir anlatının başlangıcı.
Basit cevaplar yok. Bazıları için bir profili açık tutmak bir tür keder olabilir, Bir bağ tutmanın bir yolu. Diğerleri için, günlük işkence, kaçınılması imkansız bir hatırlatma.
Bu son trajedi gibi durumlarda, ayrıca profil savaş alanı olabilir: Empati ve kınama arasındaölülere saygı ile anlaşılmaz olanı anlama ihtiyacı arasında.